با تو بودن

با تو بودن را ، بوییدن تن پاک ، نحیف و کوچکت را خیلی بیش از حد تصور دوست دارم.

با تو بودن حس رویایی من است.

رویای هر شب من و زمزمه نام تو ای پارسامهر یا مهرسای زیبای من.

گهواره ات را در اتاقت نهادم تا همه بدانند اینجا برای کیست.

گهواره ات آبی ست ، رنگ آرامش و سکوت.

دوستت دارم ای در وجودم نیامده و ای پاک سرشت من.

بدان این مادرت تو را برای همیشه می خواهد ، تو را نه برای خودش بلکه برای تو و خودت و وجودت می خواهد ، وجود تو همان نعمت بی انتهای خداوند است.

همان گُل بهشتی.

بی تاب وجودت و حتی صدای گریه توام. ای که روزی من و تو یکی میشویم، تو در دل من و من تنها برای تو و این تجربه ایست که هیچگاه تکرار نخواهد شد که تو در بطن من باشی و این را تا آخر عمر به خاطر بسپار که چندی وجود من خانه امن و پر آرامشت بود و باز هم از خاطر نبر که اول آغوشی که پذیرای همه دل نگرانی هایت در این دنیا بود آغوش پر مهر و عشق مادرت بود ، اینها نه منت است و نه انتظار بلکه ادب است فرزندم ، که بدانی ادب یعنی از یاد نبردن مهر دیگران و از جمله مهر مادری.

و جواب دادن عشق فرای از یاد نبردن و ادب است که، آن معرفت است و معرفت در گرانیست که قابل دادن نیست بلکه دست یافتنی ست. من راه دست یافتنش را به تو می آموزم که تو هم به فرزندانت بیاموزی.

چه زیبا که من اولین معلم تو هستم و این مسئولیت و افتخار بسی بزرگ است که خداوند متعال به من می دهد.