تولد ۶ سالگی
تو ۶ ساله شدی و من پشت سر را نگریستم و راه این جاده ۶ ساله را نظاره کردم. بغض کردم ، خندیدم ، گریستم ، سرشار از لذت شدم. تو ای فرشته روشنایی ، تو ای گسترده بال بر آشیانه ما. تو به تنهایی یک آهنگ از طبیعتی که بارانش میلغزد بروی موهای من و آب حیات میرساند بر گلوی من. تو همان عصاره سر زنده ی جوانی بخشی. آرزو دارم پیر شوم ، سپید موی شوم به قیمت مادری کردن برای تو. آرزو دارم فرزندت مرا بخواند و تو به خانه ام بیایی و یک چای و کیک مهمانت کنم ، کنارت بنشینم و موهایت را از پیشانی ات کنار بزنی و من در این پیشانیِ بی چروک ببینم جوانی ام را. آرزو دارم وقتی دلت از هر چیزی فشرده شد این گوشهای من باشد که بشنود و این زبان من باشد که مادرانه آرام...
